Կոմիտաս Հակոբյանը ծնվել է 1972 թվականի հունիսի 1-ին Արցախի Մարտունու շրջանի Քերթ գյուղում մտավորականի ընտանիքում։ 1989 թվականին տեղի միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո ուսանել է Կիրովականի (այժմ՝ Վանաձոր) Մանկավարժական ինստիտուտի Ստեփանակերտի բաժանմունքի բանասիրական ֆակուլտետում։ Մինչև կանոնավոր բանակի կազմակերպումը Կ. Հակոբյանը կամավոր մասնակցել է պաշտպանական և ազատագրական մի շարք մարտերի: 1992-1994 թվականներին ԼՂՀ Պաշտպանության բանակի ստորաբաժանումների կազմում որպես գումարտակի հրամանատարի տեղակալ մասնակցել է ԼՂՀ Մարտակերտի շրջանի ազատագրական մարտերին։ Հերոսաբար զոհվել է 1994 թվականի մայիսի 5-ին ԼՂՀ Մարտակերտի շրջանի Կարմիրավան գյուղի պաշտպանության ժամանակ 22 տարեկան հասակում։ Հեղինակ է Արցախյան ազատամարտին նվիրված «Գոյության պատրանք» (Երևան, 1993) և «Նվիրում» (Երևան, 1997) բանաստեղծական ժողովածուների։ Ստեղծագործության հիմնական թեման սերն է, հայրենիքը, մարտնչող զինվորի հոգու հզորությունը։ Կոմիտաս Հակոբյանի մարմինն ամփոփված է հայրենի Քերթ գյուղում։ 2003 թվականին Կոմիտաս Հակոբյանը հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով: Մեր ընթերցողներին ենք ներկայացնում անմահ հերոս Կոմիտաս Հակոբյանի ստեղծագործություններից.

ԽՐԱՄԱՏՆԵՐՈՒՄ

Արևածագին խաղաղ էր օրը,

Ջերմ էին շնչում շնչավորները արևածագին,

Իսկ իրիկնացող օրվա անդորրը

Հեղեղվեց հեղձուկ հոտով վառոդի:

Մռայլվեց օրը ու փնչաց դաժան,

Ռումբ ու հրթիռներ պայթեցին ահեղ,

Դիրքերում տղերքն իրարով անցան,

Սև ծխի որոտ՝ աղաղակի մեջ:

Մարտն ընթանում է Դավալու խութում՝

Արյուն ու քրտինք խառնելով իրար.

Տղերքը մահվան սարսափ–երախում

Հերոսանում են՝ ի սեր հայրենյաց:

– Տղերք, պինդ կացեք, եղեք անսասան,

Մեկը՝ քսանին, հարյուրին ի դեմ…

Հրամանատարը ոգի է տալիս,

Տղերքն աներեր դիմակայում են…

Իրիկնանում էր: Ու մարտադաշտում

Ծխում են խփված հրասայլերը,

Վանք իմ, թշնամուն ի տես կարկառվիր,

Որ ննջեն հաղթած նահատակներդ:

***

Արցունքներիդ նման

Կսայթաքի ժամանակը, մայրիկ,

Ու կհասունանան սպասումներդ:

Բայց ես նորից մանուկ,

Նորից այնպես անհոգ

Կդնեմ գլուխս ծնկներիդ

Եվ կասեմ.

-Մամ, պատմիր

Այն հեքիաթը կրկին,

Երբ չարքերը թաքուն

Տանում են փոքրիկին:

Ու կշոյես, մայրի՛կ,

Մազերն իմ նորից

Եվ կասես.

-Լսիր, լինում է, չի լինում…

Ու ես նորից մանուկ,

Նորից այնպես անհոգ,

Լաց կլինեմ կրկին

Եվ կասեմ.

— Մամ, այսօր ինձ հետ քնիր։

***

Աչքերիս մեջ` անձրև։

Արև` իմ աչքերում։

Շփոթվել է ժամանակը։

Շփոթվել է այնպես, ինչպես

Եղանակը իմ աչքերում։

…Ես կռվում եմ,

Ու կը-րա-կում եմ չափածո.

Տեղը պահում հանգն ու վանկը:

Տեր իմ Աստված,

Այս ի՞նչ եղավ.

Շփոթվել են իմ գրիչն ու ավտոմատը:

ԳՐՈՀ

Բոլոր տեսակի հրանոթներով՝

Ճերմակ բլրին, երկուական զարկ:

Ծանր սոսկումով արկեր են սուրում,

Ու հետևակը շարժվում է առաջ:

Գրոհի ժամին՝ տղերք, անվարան,

Գոյատենչ հողը նեցուկ ձեր բազկին,

Ճերմակ բլրին՝ անընդմեջ կրակ,

Օրհասն է ապրում արդեն թշնամին:

…Ահա վերելքի տատասկոտ ճամփան

Հորիզոնի հետ հատվում է այստեղ,

Ու երկնքին մերձ, բարձրության վրա,

Զինվորի ոգին ճախրում է արդեն:

***

…Սև անգղերը շանթահարում են

քո կապույտ լռությունը,

դարավերջի արկ ու հրթիռները

քրքրում են քեզ.

Բայց, երկիր իմ,

խրամատում համառ է զինվորդ։

ԱԶԱՏԱՄԱՐՏ

Տանկերը հռնդում են

Բիրտ կուսակցությունների

Մեղքերը քավելու համար:

Հայ կարոտ ձեռքը

Կիսալուսնաձև կեռերն է ջնջում

Հայոց հայատառ-հայ-խաչքարերից: