Իմ սի՛րտ, իմ «խոցված Տիրամայր»,
Աղոթքով լուսե ու խորին,
Անցա աշխարհով այս արար,
Բայց գիրկդ եկա ես կրկին։
Եկա` արցունքդ սրբեմ,
Համբուրեմ քո հոգին ցաված,
Անամոք վշտերդ սփոփեմ,
Ու գրկեմ քո սիրտը խոցված։
Հավատա` նորից մի սուրբ օր,
Մեր Քիրսն ու Մռովը հսկա,
Կգրկեն իրար ու կրկին
Զորեղ անունդ կթնդա։
Խնդրում եմ ` արցունքդ սրբիր,
Ու բռնիր իմ ձեռքը ամուր,
Աշխարհում այս պիղծ ու զազիր
Շահն է կարևոր ամենուր
Դու լաց չլինես հանկարծ,
Միշտ ուժեղ եղիր ու պինդ
Ու հիշիր` մի օր անկասկած
Ե՛վ լույս կտեսնես, և՛ խինդ։
Իսկ հիմա եկել եմ, գրկիր,
Կարոտն է խեղդում ինձ այնպես,
Ինձ ժպտա, որ սիրտս կրկին,
Ջերմանա ու նորից ապրեմ ես։
Արևիկ Բաղիրյան,
Իրավագիտություն, 1-ին կուրս
22 Սեպտեմբեր 2021
