-Մամ…մամ...,-փոքրիկը, բարձրաձայն ծիծաղելով, վազում է դեղնավուն թիթեռնիկի հետևից: Քիչ հեռու  նստարանին նստած երիտասարդ մայրիկն ուշադիր հետևում է փոքրիկ տղայի անսահման երջանիկ պահերին, ու ինքն էլ ծիծաղում իր մանկան վարակիչ ծիծաղով` սրտի տակ պահելով ևս մեկ ապագա արցախցու: Նրանցից քիչ հեռու, գարնանային գայթակղող արևի տակ նստած է մի ալեհեր ծերունի` ուշադիր հայացքով, սպիտակ, մեղմ քամուց մի քիչ քնձռնած մազերով, գլխին մի հնամաշ գլխարկ, բեղերը փոքր -ինչ դեղնած, երեսն էլ անխնա պատված տարիների թողած կնճիռներով:

Հազար տարվա իրիկուն էր՝ շոգ ամռան գեղեցիկ, մի տեսակ տարբերվող, չկրկնվող իրիկուն: Հազար տարվա բակում էլի նույն տարիքի թթի ծառը շոգ օրվան մի օր էլ էր դիմացել...Սիրուն էր թթենին: Սեղանին դրված գրքի ծալված էջը, սովորականի պես այդ ժամին չուղղվեց, չկարդաց գիրքը. վաղ առավոտյան գնալու էր ու չգիտեր` երբ կվերադառնա, իսկ գիրքը կսպասեր, ու կսպասեին բոլորը, ախր նույն բոլորն ասել էին, որ «նման հնարավորություն էլ չի լինելու»: Ուսումը արտասահմանում շարունակել իր բոլոր կուրսեցիներն էին երազում, ու թվում էր` ինքն էլ...Հետո կգար, անպայման կվերադառնար: